woorden

POËZIE

van Miriam Van hee

ik droomde vannacht dat een vloedgolf
van sneeuw ons gebied overspoelde,
het dak zou bezwijken, we moesten hier weg

toen zag ik hen staan aan het raam tegenover ons:
mijn ouders die zwijgend en groot, met donkere ogen,
keken naar mij, door hun ademen smolten
de ijsbloemen weg

toen schreef ik een brief om mij
te verontschuldigen en tegelijk kon ik zien
hoe iemand hem later, veel later pas,
opraapte, opende, las
in een bestaan zonder mij,

zonder hen, woorden vond men,
mooie woorden van lente, van dooi

words

POETRY

by Miriam Van hee

last night i dreamt that a tidal wave
of snow flooded our area,
the roof was about to collapse, we had to get away

then i saw them standing at the window opposite us:
my parents, silent and looming, their dark eyes
stared at me, their breath was melting
the frost-flowers

i wrote a letter to apologise
and as i was writing it i saw
how someone picked it up later, much later,
opened it, read it
in a life without me,

without them, words people found,
fine words of spring, of thaw

(translated from the Dutch by Judith Wilkinson)

de binnenplaats

POËZIE

van Miriam Van hee

we bouwden een binnenplaats,
een omgekeerde belofte,
waar alles nog blijft als het weg is,
de warmte, de hemel, de woorden

we kochten seringen, rozen
en tafelblad en toen het winter werd
strooiden we brood voor de vogels

de koolmeesjes kwamen het eerst
en met velen, ze deden zich luid
aan de maaltijd te goed

de vinken hielden zich op aan de rand
tot het de mezen gestolen kon worden
maar wachten haalt af en ze werden
steeds kleiner, onzichtbaarder
tegen de leistenen wand

the courtyard

POETRY

by Miriam Van hee

we built an inner courtyard,
a promise in reverse,
where everything remains when it’s gone,
the warmth, the sky, the words

we bought lilacs, roses,
an umbrella plant and when winter set in
we sprinkled bread for the birds

the great tits were the first to arrive
in droves, feasting on the food
noisily

the finches kept to one side
until the great tits could no longer be bothered,
but waiting takes it out of you and they grew
smaller and smaller and almost invisible
against the slate wall

(translated from the Dutch by Judith Wilkinson)

antwerpse steenweg

POËZIE

van Miriam Van hee

nu het al donker wordt tijdens de avondspits
en je moet denken aan eerdere winters in dit
verwaarloosde deel van de stad, wanneer je je
huiswaarts begaf na het werk, achter gordijnen
het licht op de tafels zag schijnen en interieurs
je kortstondig bekoorden als waren het lijnen
van een verdwenen beschaving

maar eerst nog een winkel voor sluitingstijd
aandeed om brood of geneesmiddelen, waarna
het kind op de fiets werd gehesen, gerustgesteld
werd en de regen in smeltende sneeuw overging
en hoe het dan was om thuis in de schemering
niemand te treffen, de waakvlam te zien, het suizen
te horen, je wilde deskundigheid

of een vertrekpunt, je wilde het land in,
je hield van beginnen, niet van deze toestand,
gedoemd te verdwijnen, die bleef

antwerp street

POETRY

by Miriam Van hee

now that it’s already getting dark during rush hour
and you’re reminded of previous winters in this
neglected part of the city, when you’d head home
after work and see the light behind curtains
shining on tables, and you were enchanted, briefly,
by interiors, as if they were the lines
of a vanished civilisation

but first you’d stop at a shop before closing time
to buy bread or medicine, after which you’d
lift the child onto the bicycle with reassuring words
while the rain turned into melting snow
and what it was like then to get home, in the twilight,
and find no one there, to see the pilot light burning,
to hear the soughing, you wanted competence

or a point of departure, you wanted to hit the road,
you liked beginnings, not this situation,
doomed to disappear, but remaining

(translated from the Dutch by Judith Wilkinson)